Ποιος είναι ο στόχος της διδασκαλίας της ιστορίας;

Tι σημαίνουν όλα τα προηγούμενα; Σε τι μας βοηθάνε; Πού μας οδηγούν; Ίσως μια πιο έντεχνη ερώτηση να είναι «σε τι χρησιμεύει η ιστορία» και το σπουδαιότερο θέμα «ποιος είναι ο στόχος της διδασκαλίας της ιστορίας στο σχολείο».   H ιστορία στο σχολείο διδάσκεται ακόμα σήμερα σαν να ζούμε στις εποχές όπου πρώτος στόχος ήταν
  • η κινητοποίηση με κάθε θυσία για να ιδρυθεί το έθνος-κράτος,
  • για να εφαρμοστεί η Mεγάλη Iδέα της επέκτασης των εδαφών του και για να ομοιογενοποιηθεί, ώστε να μην απειλούνται τα σύνορά του από τις Mεγάλες Iδέες των γειτόνων.
Συνεπώς, οι εθνικές ιδέες του 19ου αιώνα διδάσκονται σαν να μην έχουν ιστορία. Θα πρέπει όμως σήμερα η διδασκαλία της ιστορίας στο σχολείο να καταδείξει την ιστορικότητα των εθνικών ιδεών, τη χρησιμότητά τους στη διάρκεια της ιστορικής πορείας, καθώς και το πού θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν στην παρούσα συγκυρία.  

Γίνεται δηλαδή απολύτως σαφές ότι οι εθνικές ιδέες του παρελθόντος δεν πρέπει να διδάσκονται σαν αξίες αιώνιες, δηλαδή απολιθωμένες και έξω από την ιστορία, γιατί αλλιώς στοιχειώνουν το παρόν και γεννούν πολιτικά τέρατα. Όλες οι εθνικές μυθολογίες μιλάνε η καθεμιά για τη δική της κοιμισμένη βασιλοπούλα-πατρίδα και τραγουδάνε την ενότητα και τη μοναδικότητά της. Eίναι ωστόσο επικίνδυνο να ξεχνάμε ότι από το 1933 μέχρι το 1945 η εθνική πολιτική για την «αποκατάσταση» της «ενότητας» και της «καθαρότητας» της «πατρίδας» μεταμόρφωσε τη γερμανική βασιλοπούλα σε Φρανκενστάιν, που ακόμα σήμερα πλανάται σαν σκιάχτρο τρομαχτικό για όλους και τραυματικό για το γερμανικό ιδίως λαό.
Μια αναγκαία ιστορική κατανόηση