Κουλτούρα των κυρίαρχων τάξεων και σχολείο

Το σχολείο λοιπόν λειτουργεί με βάση ένα πρότυπο, μια νόρμα, με το οποίο τα παιδιά, ανάλογα με την κοινωνική τους προέλευση, είναι άνισα εξοικειωμένα. Την απουσία εξοικείωσης, και συνεπώς την κοινωνική και πολιτισμική απόσταση, οι εκπαιδευτικοί την ερμηνεύουν συχνά ως απουσία ερεθισμάτων γενικά και όχι ως απουσία των ερεθισμάτων εκείνων που απαιτεί και προϋποθέτει άρρητα το σχολείο. Δεν μπορούν να «δουν», να αποδώσουν δηλαδή την ιδιότητα «πολιτισμικά χαρακτηριστικά» (και επομένως κάποια αξία) σε χαρακτηριστικά διαφορετικά από εκείνα που το σχολείο ορίζει ως κουλτούρα. Το πιο δύσκολο είναι να δουν κριτικά τη νόρμα του σχολείου και να διακρίνουν τη συγγένειά της με την κουλτούρα των κυρίαρχων τάξεων. Όντας οι ίδιοι προϊόντα και ταυτόχρονα βασικοί συντελεστές του εκπαιδευτικού θεσμού, οι εκπαιδευτικοί έχουν ενσωματώσει ως αυτονόητες τις ταξινομήσεις, τις ιεραρχήσεις και τις αξίες του. Είναι επομένως μια πολύ δύσκολη διεργασία να ξεφύγουν από τις κατηγορίες της ίδιας της σκέψης τους και να «διαβάσουν» την πραγματικότητα στην οποία εντάσσονται, αλλά και τη δράση τους, μέσα από άλλο πρίσμα. Είναι αντίστοιχα επίσης πολύ δύσκολο να κατανοήσουν ότι η πιο οικεία για τους ίδιους πραγματικότητα, δηλαδή το σχολείο, δεν είναι με τον ίδιο τρόπο αναγνώσιμη από όλους. Αυτό που συχνά ερμηνεύουν ως αδιαφορία (των γονιών και των παιδιών) για το σχολείο δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποτέλεσμα της απόστασης, της άγνοιας των κανόνων και της εσωτερικευμένης υποτίμησης.